قصيدة بحيرة فى الرمال

قصيدة
بحيرة فى

الرمال


كم فأر يبحث
فى المسافات
و فى عقل

العاشق
من هجر

الحبيب
تلك البحيرة
كانت منذ

الاف
السنين
كيف نبعت
كيف لم

تلاحظها
عين البشر
فيها التماسيح

والاسماك
الصيادون هنا

يعشقون
اللحم الطرى
على شط
فى الفلاة
غريب
هجر حبيبى
مع الصبار
لهما طعم المر
و حياة الهيام
البعاد ارشدنى
لهذة البحيرة
حين شرد
قلبى على

مفارق
التبيان
دروب من

كثرتها
لا تعرف

المسير
فى شمسها
التى لا تغيب
كيف تغوص
فى موج
متحجر
هنا الصخر
يغوص
و الامنيات
ليست هناك
زوارق تمضى
فى الذهاب و

القفول
الرياح تعصف
ضاحكة
فى الصهد
والحروف

تتناثر
فى سجع

الكلام
و فى جذع

النخيل
الذى رضبه
على الرمل
يستطيب
كم يصيبه
التعفن و

التشتت
و الليل ياتى
يستظل على

البحيرة
كانها بساتين
عامرة الورود
يهمس لها
هاهو السحاب
يهرول ورائى
على نمير
الفؤاد
وسيهطل
بالمطر الوفير
فى بعد الحبيب
صدنا الاسماك
من هنا
من بحيرة

العاشقين
التى يتساوى
بها الاخلاص
بالاكاذيب
محمود العياط
من ديوان
حصان فى

مرماح